Με αφορμή την ανακοίνωση της Π.Ο.Σ.Υ.Π.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι (διοικητικοί και εκπαιδευτικοί)

Με αφορμή την ανακοίνωση της Π.Ο.Σ.Υ.Π. για τη γενική απεργία ΑΔΕΔΥ-ΓΣΕΕ στις 11/03/2010, θα ήθελα να θέσω τα ακόλουθα ερωτήματα:
Η από 05/03/2010 ανακοίνωση γιατί εστάλη στις 10/03/2010, 13:09 μ.μ.;
Μήπως για να μην προλάβουν να ενημερωθούν οι συνάδελφοι για την απεργία της επόμενης ημέρας;
Στην αναφορά που γίνεται για την εφ’ άπαξ αμοιβή εξετάσεων διαβάζουμε: «Αν προκληθούμε, η αντίδρασή μας θα είναι ανάλογη με την επίθεση που θα δεχτούμε». Δηλ. δεν έχουμε προκληθεί ήδη με τις περικοπές των επιδομάτων και των δώρων; Ήδη με το αρ. 7, παρ. 6 του Ν. 3833/2010 η εν λόγω αμοιβή θα χορηγείται μόνο σε όποιον «αποδεδειγμένα συμμετέχει» στην «οργάνωση, διεξαγωγή και υποστήριξη» των εξετάσεων. Τι προτίθεται να κάνει η Π.Ο.Σ.Υ.Π.;
Και στην κατακλείδα «Η ΚΡΙΣΗ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ». Δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι η κρίση μόλις αρχίζει και δεν θα περάσει εύκολα και σύντομα, και τα μέτρα θα ενταθούν.

Θέλω επίσης να επισημάνω τα εξής:
Είναι γνωστό ότι ο κλάδος μας αποτελεί έναν από τους πλέον κακοπληρωμένους όχι μόνο του Υπουργείου, αλλά όλου του δημόσιου τομέα. Είμαστε οι «προλετάριοι» του δημόσιου τομέα.
Βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση ως αποτέλεσμα των πολιτικών του «διαίρει και βασίλευε» όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, καθώς και των συνδικαλιστικών μας ηγεσιών.
Είναι καιρός να σπάσουν αυτές οι αντιλήψεις, πρωτίστως στις τάξεις των ίδιων των εργαζομένων. Οι διαχωρισμοί δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, εκπαίδευσης-εργασίας, εκπαιδευτικών Α/θμιας-εκπαιδευτικών Β/θμιας, εκπαιδευτικών-διοικητικών, διοικητικών της κεντρικής υπηρεσίας-διοικητικών των περιφερειακών υπηρεσιών, το μόνο που καταφέρνουν είναι οι όποιοι αγώνες γίνονται να είναι αποσπασματικοί, ατελέσφοροι και σε τελευταία ανάλυση ηττοπαθείς.

Το πρόβλημα ωστόσο δε βρίσκεται μόνο στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, στην επίθεση τόσο στο εισόδημα των μισθωτών (σε πρώτη φάση του δημοσίου, στη συνέχεια και του ιδιωτικού τομέα), όσο και στις αλλαγές που διεξάγονται στην ίδια την παιδεία.
«Πρώτα ο μαθητής» ακούσαμε. Συμφωνούμε, όμως τι γίνεται στην πραγματικότητα; Αύξηση των μαθητών ανά αίθουσα. Μείωση του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού. Κάθε νέο σχολικό βιβλίο είναι χειρότερο από τα προηγούμενα. Η εισαγωγή νέων τεχνολογιών, που αναντίρρητα αποτελούν χρήσιμο βοήθημα και μέσο διδασκαλίας, ανακηρύσσονται σε αυτοσκοπό, με αποτέλεσμα η εικονική παραστατικότητα να υποβαθμίζει την κριτική και εννοιολογική σκέψη. Όλα αυτά δεν είναι άσχετα με την υπαγωγή της εκπαίδευσης στην επιχειρηματικότητα, τη δημιουργία χειραγωγήσιμων απασχολούμενων του εφεδρικού στρατού της εργασίας, μέσω της διά βίου μάθησης, χωρίς βασικές γνώσεις γενικής παιδείας.
Ως γονείς και εργαζόμενοι, και μάλιστα του Υπουργείου Παιδείας έχουμε λόγο σε ότι συμβαίνει στην εκπαίδευση.
Στο χώρο της παιδείας ωριμάζει στη σημερινή συγκυρία η αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός μετώπου εργασίας-παιδείας.
Απαιτούνται νέες μορφές οργάνωσης και αγώνα. Συγκεκριμένα προτείνω:
• Κοινές επιτροπές αγώνα σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, αποτελούμενες από εκπαιδευτικούς και διοικητικούς.
• Συνδυασμός απεργιακών κινητοποιήσεων και άλλων πρωτοβουλιών. Π.χ. λευκές απεργίες, καταλήψεις, εναλλακτικά μαθήματα με έμφαση στην κοινωνική προβληματική με σκοπό τη διαπαιδαγώγηση-διαμόρφωση κριτικής προσέγγισης της νέας γενιάς κ.ά.
• Δημιουργία blog (http://metopo-paideias-ergasias.blogspot.com) για ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων, προτάσεων, συντονισμό κινητοποιήσεων.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΟΛΑ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ

Τριαντάφυλλος Μεϊμάρης
ΠΕ1 Διοικητικού
tmeimaris@gmail.com